armitaahmadi

گاهی بلند می‌شدم، می‌رفتم پایین، روی صندلی می‌نشستم و کتاب می‌خواندم، یا از خواب بیدار می‌شدم و یک قرص خواب می‌خوردم. هر چند وقت یک‌بار قبل از خواب یکی از آن‌ها را مصرف می‌کردم، زیرا خیلی خسته‌تر از آن بودم که با آن کنار بیایم. اما قرص های خواب آور واقعاً راه حلی نیستند، نه برای دراز مدت. بعد از اینکه آنها را به هیچ وجه سرحال کردید از خواب بیدار نمی شوید. و بعد ساعت 6 صبح بچه ها می آمدند و من باید دوباره بیدار می شدم و کار می کردم. خیلی وحشتناک بود که مجبور بودم برای تعامل با فرزندانم تلاش کنم. احساس می کردم انسانیتم دارد از بین می رود و من دارم تبدیل به یک زامبی می شوم. هر بار که برای کاری سفر می کردم، بدتر بود، زیرا حرکت در مناطق زمانی کاملاً من را تمام می کرد. گاهی اوقات صبح در یک هتل تصادفی از خواب بیدار می‌شدم و فقط می‌گفتم: «این را حل کنید» و در رختخواب می‌ماندم. من همه چیز را امتحان کردم، از هیپنوتیزم درمانی گرفته تا دکتر خواب، که مرا به کلینیک معرفی کرد و در آنجا سعی کردند داروهای ضد افسردگی را به من تحمیل کنند. فکر کردم: نه، من افسرده نیستم. این درست نیست من افسرده نبودم؛ من پرکار بودم، اما دمدمی مزاج. روزها را پشت سر می گذاشتم، اما بدون خواب، درست نمی کنی. و تاثیر بسیار زیادی روی اعتماد به نفس و توانایی من برای مقابله با استرس داشت. ناگهان نتوانستم در جمع صحبت کنم، که باید کارهای زیادی انجام دهم، بنابراین واقعاً به عقلم رسیده بود. بعد از حدود یک سال از این ماجرا، من در یک شب بیرون رفتم و با یکی از دوستان یکی از دوستانم آشنا شدم. شروع کردم به گفتن مشکل خوابم به او و او گفت: «اجازه بده جلوی تو را در آنجا بگیرم. این چیزی است که شما از آن عبور کرده اید. اینگونه شروع شد. این چیزی است که اتفاق افتاده است. شما اینجا بوده اید شما آن را امتحان کردید این کار نکرد. و حالا هر شب قرص خواب مصرف می‌کنی.» او یک معلم مدیتیشن ودایی بود که مقیم پاریس بود، و به من گفت که همیشه با این چیزها سر و کار دارد و من باید حتماً آن را امتحان کنم. وقتی برای دیدن ویل رفتم، به نظر می رسید که او به طور قابل توجهی مطمئن بود که کار خواهد کرد. بعد از همه چیزهایی که پشت سر گذاشتم، واقعاً نمی توانستم باور کنم که به این راحتی باشد. در عرض چهل و هشت ساعت پس از یادگیری مدیتیشن، مشکل خواب من از بین رفت. آنقدر سریع بود. آنقدر قدرتمند بود ناگهان احساس آرامش و آرامش کردم. مدیتیشن کاری بسیار طبیعی به نظر می رسید و من آن را دوست داشتم. خوابیدن مثل یک معجزه بود. خیلی احساس شکرگزاری کردم اگر بخواهم به آن امتیاز بدهم، می گویم الگوی خواب من دو از ده بوده است. مدیتیشن مرا به هشت سالگی رساند. قبلاً این عذاب بود و حالا صبح که از خواب بیدار شدم احساس فوق العاده ای داشتم. من واقعاً احساس می کنم اکنون ابزاری برای مقابله با بی خوابی دارم. از زمانی که مدیتیشن را شروع کرده‌ام، مواقعی بوده است که شب‌های عجیب و غریب بی‌خوابی را تجربه کرده‌ام، اما بعد می‌توانم بگویم: «می‌دانی چیست؟ من راه حلی برای این دارم.» بنابراین می‌نشینم، مدیتیشن می‌کنم و سپس مستقیم به خواب می‌روم. الان ماه هاست که مجبور به انجام این کار نیستم. من خیلی احساس آرامش می کنم.